به گزارش خبرنگار مهر، با ادامه حملات رژیم اسرائیل به خاک ایران و افزایش بی‌سابقه تهدیدات علنی و خرابکاری‌های هدفمند، بار دیگر نگاه‌ها به سمت نهادهای بین‌المللی معطوف شده است؛ نهادهایی که در شعار، حافظ صلح و امنیت جهانی‌اند، اما در عمل، بیش از پیش به ابزارهای سیاسی بدل شده‌اند.
در هفته‌اخیر، عملیات پهپادی، حملات سایبری و تهدیدات آشکار رژیم صهیونیستی علیه ایران، خط قرمزهای حقوق بین‌الملل را یکی پس از دیگری پشت سر گذاشته است. با این حال، پاسخ نهادهای جهانی چیزی جز سکوت نبوده است.
شورای امنیت؛ نهادی در گرو اراده آمریکا
شورای امنیت سازمان ملل متحد، با اختیارات گسترده‌اش، می‌تواند در برابر اقدامات تهدیدکننده صلح جهانی ایستادگی کند و قطعنامه‌های الزام‌آور صادر نماید. اما تجربه ثابت کرده است که وقتی پای اسرائیل در میان است، قدرت وتو ایالات متحده به سپر دفاعی تل‌آویو تبدیل می‌شود.
در حالی که حتی تهدید به زور، طبق منشور سازمان ملل، نقض حقوق بین‌الملل تلقی می‌شود، اقدامات صریح نظامی اسرائیل علیه ایران نه‌تنها با محکومیت بین‌المللی مواجه نشده، بلکه شورای امنیت نیز از ورود به این پرونده خودداری کرده است.
آزمون مشروعیت نهادهای جهانی
بسیاری از تحلیلگران بر این باورند که بی‌عملی شورای امنیت در مواجهه با جنگ‌افروزی اسرائیل، مشروعیت این نهاد را به‌شدت زیر سوال برده است. وقتی یک عضو سازمان ملل، بی‌پرده تهدید به حمله می‌کند و آن را به اجرا می‌گذارد، اما پاسخی دریافت نمی‌کند، دیگر نمی‌توان به سازوکارهای بین‌المللی به‌عنوان ضامن صلح امیدوار بود.
جنگی که صلح جهانی را به سخره گرفته است
در شرایطی که تجاوزات تل‌آویو ادامه دارد، سکوت نهادهایی چون شورای امنیت، نه‌تنها ایران بلکه کل نظم بین‌المللی را در معرض خطر قرار داده است. اگر جامعه جهانی نتواند در برابر این روند واکنش نشان دهد، حقوق بین‌الملل عملاً به مجموعه‌ای از شعارهای بی‌اثر تبدیل خواهد شد.
بی‌عملی نهادهای بین‌المللی علیه ایران، ادامه سیاست سکوت در غزه است
«رضا میرابیان» سفیر سابق ایران در کویت در گفتگو با خبرنگار مهر، پیرامون بی عملی و سکوت مجامع بین‌المللی در مورد تجاوزات رژیم صهیونیستی به ایران، اظهار داشت: در این سال‌ها از اجحاف و ظلمی که مجامعه بین‌المللی در احقاق حق حقوق ملت فلسطین داشتند، برایمان این موضوع غیرعادی نیست.
وی با بیان اینکه بی توجهی نهادهای بین المللی به تجاوزات رژیم صهیونیستی به ایران در ادامه همان بی عملی‌های گذشته است، ادامه داد: طی دو سال گذشته مجامع بین‌المللی هیچگاه تجاوزات به غزه را محکوم نکردند.
کارشناس مسائل بین‌الملل تصریح کرد: آنچه برای ما مهم است افکار عمومی دنیاست. پس از جنایات در غزه و اکنون هم پس از تجاوزات و جنایات در ایران، شاهد برافراشته شدن پرچم جمهوری اسلامی ایران در جهان و حتی در آمریکا و کشورهای عربی هستیم.
میرابیان در پایان خاطرنشان کرد: مهم این است که افکار عمومی از موضع ایران و فلسطین و غزه هستیم.
نهادهای بین‌المللی در قبال ایران منفعل‌اند چون تابع منافع غرب‌اند
«ابوالفضل ظهره‌وند»، کارشناس مسائل بین‌الملل و سفیر پیشین ایران در ایتالیا و افغانستان، در گفت‌وگو با خبرنگار مهر درباره سکوت نهادهای بین‌المللی در برابر تجاوزات رژیم صهیونیستی علیه ایران اظهار داشت: نبود واکنش از سوی این نهادها را باید در بستر ساختار وابسته آن‌ها به غرب تحلیل کرد؛ چرا که بسیاری از این نهادها، از نظر مالی و جهت‌گیری، تحت سلطه کشورهای غربی قرار دارند.
وی با بیان اینکه رژیم صهیونیستی در رأس ساختار غربی قرار گرفته، افزود: یاغی‌گری این رژیم ناشی از رفتار فراقانونی و مصون از پاسخگویی آن است؛ به‌گونه‌ای که هیچ قاعده‌ای بر عملکردش حاکم نیست و عملاً خارج از نظام حقوق بین‌الملل عمل می‌کند.
ظهره‌وند با اشاره به نشست اخیر گروه هفت گفت: در همان نشست، صدراعظم آلمان به‌صراحت می‌گوید که اسرائیل، مجری «کارهای کثیف» غرب است؛ این جمله نشان می‌دهد که منافع رژیم صهیونیستی با منافع غرب کاملاً درهم‌تنیده شده و آن‌ها از این رژیم به‌عنوان ابزاری برای پیشبرد پروژه سلطه جهانی بهره می‌برند.
وی تصریح کرد: غربی‌ها که خود را متعهد به نورم‌ها و قوانین جهانی نشان می‌دهند، نمی‌توانند مستقیماً از این چارچوب‌ها عدول کنند؛ اما با بیرون نگه داشتن اسرائیل از این نظام حقوقی، بسیاری از مأموریت‌هایی را که خود مجاز به اجرای آن نیستند، به تل‌آویو واگذار می‌کنند.
این تحلیلگر سیاست خارجی ادامه داد: ما نباید در دام گفتمان ساختگی غرب درباره حقوق بشر، نهادهای بین‌المللی یا نظم جهانی گرفتار شویم؛ چراکه این مفاهیم در عمل ابزارهایی برای کنترل و مهار کشورهایی هستند که در بلوک «محکومان» نظم جهانی قرار گرفته‌اند.
ظهره‌وند در پایان خاطرنشان کرد: جامعه جهانی به دو بخش حاکم و محکوم تقسیم شده است؛ قواعد بین‌المللی عمدتاً برای کنترل کشورهای محکوم به کار گرفته می‌شود و هرگاه این قواعد پاسخگو نباشند یا نیاز به سرکوب مستقیم باشد، از رژیم صهیونیستی به‌عنوان یک کانون فراقاعده‌ای استفاده می‌شود تا مأموریت کنترل را به پایان برساند.
